انقباض عضله زمانی اتفاق می‌افتد که فیبر عضلانی یا گروه فیبرها، توسط مغز و از طریق اعصاب برای فعال کردن و افزایش فشار در عضله، سیگنال دریافت می‌کنند که به آن فعال‌سازی فیبر عضله نیز گفته می‌شود. بدن شما دارای 3 نوع مختلف عضله است که به 3 روش مختلف دچار انقباض می‌شوند.

فیبر عضله

عضلات شما از گروه‌هایی از فیبرهای عضله ساخته شده که حاوی هزاران ساختار کوچک به نام تارچه یا میوفیبریل هستند، جایی که انقباض واقعی رخ می‌دهد. در میوفیبریل‌ها دو نوع رشته پروتئینی وجود دارد- اکتین و مایوسین. اکتین رشته‌های نازک را ایجاد می‌کند. مایوسین رشته‌های ضخیم را ایجاد می‌کند و یک “موتور مولکولی” است که انرژی شیمیایی را به انرژی مکانیکی تبدیل می‌کند، که باعث ایجاد نیرو و حرکت می‌شود.

این 2 پروتئین، مایوسین و اکتین، با لغزیدن در کنار یکدیگر و ایجاد کشش در هنگام انقباض عضله، با یکدیگر تعامل می‌کنند. این مکانیسم‌های مولکولی کاملاً درک نشده‌اند. این نظریه به‌عنوان “مدل لغزش رشته‌ای” شناخته می‌شود و به‌عنوان، اساسی برای درک انقباض عضلانی توسط زیست شناسان استفاده می‌شود.

نظریه لغزش رشته‌ای توضیح می‌دهد که وقتی عضله فعال می‌شود و حرکت می‌کند، این دو رشته به‌هم‌پیچیده به یکدیگر چنگ می‌زنند و یکدیگر را می‌کشند که باعث کوتاه شدن میوفیبریل می‌شود. این کوتاه شدن انقباض عضله نامیده می‌شود.

در بدن انسان 3 نوع سلول عضلانی وجود دارد:

• عضله اسکلتی: این عضلات حرکات ارادی را انجام می‌دهند. آن‌ها همان نوعی هستند که شما هنگام بحث در مورد عضلات، مانند عضلات دست‌ها و پاها، آن‌ها را تصور می‌کنید.
• عضله قلب: این‌ها سلول‌های قلب هستند که خون شما را پمپاژ می‌کنند. انقباض آن‌ها در تحت تأثیر ضربان قلب است. وقتی ورزش می‌کنید، ضربان قلب شما تندتر می‌شود و بنابراین عضلات قلب باید دچار انقباضات مکرر شوند.
• عضله صاف. این سلول‌ها مسئول حرکات غیرارادی بدن و پوشش اندام‌های توخالی بدن مانند روده، شکم، مثانه، به‌علاوه رگ‌های خونی و مجاری تنفسی هستند. آن‌ها نقش مهمی در گوارش، دفع و گردش خون دارند.

سه نوع انقباض عضله

به سه روش می‌توان فیبر عضلانی را فعال کرد. 2 روش اجازه حرکت در عضله را می‌دهند و یک روش دیگر به‌سادگی و بدون حرکات مفصل، ایجاد کشش می‌کند. سه نوع انقباض عبارت‌اند از:

• انقباض عضله کانسنتریک (کوتاه شدن): در تمرین با وزنه، این مرحله، مرحله وزنه‌برداری است. به‌عنوان مثال، بالا بردن وزنه در تمرین جلو بازو یا انجام دراز و نشست. عضله در اثر کوتاه شدن ناشی از انقباض، متورم می‌شود. فعالیت‌هایی که منجر به انقباض عضله کانسنترینک می‌شوند عبارت‌اند از دو سرعت، دویدن در سربالایی، دوچرخه‌سواری، بالا رفتن از پله‌ها و حتی بلند شدن از صندلی. انقباض کانسنتریک شامل جابه‌جایی مفصل و سفت شدن می‌شود.
• انقباض کششی عضله (دراز شدن). در تمرین با وزنه، این مرحله‌ای است که در آن عضله به موقعیت اولیه تمرین بازمی‌گردد. در تمرین جلو بازو، زمانی است که وزنه را به موقعیت اولیه بازمی‌گردانید. در دراز و نشست، زمانی است که شما بالاتنه خود را به زمین برمی‌گردانید. شما از انقباض کششی عضله برای پایین رفتن از پله‌ها، توقف کردن هنگام دویدن و ورزش پیلاتس، استفاده می‌کنید.
• انقباض عضلانی ایزومتریک (ایستا): تمرینات ایزومتریک، تمریناتی هستند که شامل حرکت مفصل نمی‌شوند. به‌عنوان مثال فشار دادن دیوار. تمرینات ایزومتریک اغلب در برنامه‌های توان‌بخشی برای کمک به ساخت مجدد عضله، استفاده می‌شوند. تمرینات ایزومتریک در توان‌بخشی و فیزیوتراپی مفید هستند، خصوصاً زمانی که حرکت مفصل دردناک باشد.